Ο Γκρου είναι ένας φιλόδοξος, πλην όχι και τόσο πετυχημένος κακοποιός, που έχει ως επόμενο στόχο του να αποδείξει την αξία του πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη κλοπή όλων των εποχών: Αυτήν του φεγγαριού! Για την υλοποίηση του σχεδίου όμως, δεν μοιάζει να υπάρχει άλλη λύση από την υιοθέτηση τριών μικρών κοριτσιών, τα οποία από τη στιγμή που θα πατήσουν το πόδι τους στο σπίτι του Γκρου θα αρχίσουν να βγάζουν στην επιφάνεια μια πλευρά του χαρακτήρα του πολύ πιο ανθρώπινη και τρυφερή, αποδεικνύοντας πως «το ότι είναι κακός, δεν σημαίνει ότι είναι και… κακός!»
Αν σας ακούγεται πολύ κλισέ ή υπερβολικά παιδικό για τα γούστα σας, μην ανησυχείτε, γιατί η έντονη αφέλεια και παιδικότητα αποτελεί απλώς το περιτύλιγμα της ταινίας. Μιας ταινίας που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, τόσο χάρη στα πανέμορφα μηνύματα της, όσο και στην ώριμη σκηνοθετική αντιμετώπιση του θέματός της.
Νομίζω πως το μεγάλο επίτευγμα των σκηνοθετών είναι ο τρόπος που η ταινία σου κεντρίζει το ενδιαφέρον αμέσως, καθώς σε βάζει στο κλίμα της με ξεσηκωτικά κεφάτη διάθεση. Έχει δοθεί ιδιαίτερη βάση στον σχεδιασμό των ηρώων και αυτό είναι εμφανές από τα απολαυστικότατα αποτελέσματα μερικών από τους πιο αξιομνημόνευτους μη ρεαλιστικούς ήρωες καρτούν των τελευταίων ετών. Δεν λείπουν στιγμές, μάλιστα, που οι εκφράσεις τους αποδεικνύονται μοναδικά αστείες! Και φυσικά –όπως σίγουρα θα έχετε ξαναδιαβάσει- οι πολυάριθμοι μικροί κίτρινοι βοηθοί του Γκρου, τα απίστευτα διασκεδαστικά minions, που από το trailer κιόλας έκλεψαν τις εντυπώσεις, αποτελούν το μεγάλο ατού και χαρακτηριστικό γνώρισμα της ταινίας. Παράλληλα αντιπροσωπεύουν, πιστεύω, και την αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Το άλλο υπερτεράστιο, για το είδος, κατόρθωμα των δημιου- ργών είναι πως τελικά δικαι- ώνουν απολύτως τις προσδοκίες του θεατή, κάτι που, δυστυχώς, σπανίζει στο χώρο των κινουμένων σχεδίων. Τα όποια αναπόφευκτα κλισέ είναι αδιόρατα γιατί δεν αποσκοπούν στον εντυπωσιασμό μικρών ηλικιών -επιτυγχάνεται και αυτό βέβαια και μάλιστα απόλυτα (!), μα πολύ διακριτικά- αλλά στο να περάσουν καλύτερα τα μηνύματα της ταινίας, ενώ μοιάζουν να βγάζουν γλώσσα και εν μέρει να σατιρίζουν αυτήν ακριβώς την αδυναμία των περισσότερων καρτούν. Έτσι, χωρίς τον παραμικρό παλιμπαιδισμό, χωρίς να ξεχνάει το ενήλικο κοινό και χωρίς να χάνει το ασταμάτητο χιούμορ του, ο «Απαισιότατος» υμνεί τη δύναμη της αγάπης προκαλώντας συγκίνηση που παρόμοιά της δεν αισθάνεται κανείς συχνά στον κινηματογράφο…
ο χορος στο τέλος... χαχαχαχα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή