Λατρέψαμε
τους «Άθικτους» και η ιδέα μιας ακόμη ταινίας, επίσης βασισμένης σε αληθινή
ιστορία (πολύ πιο πιστά μάλιστα), με θέμα την αναπηρία, αλλά και αισιόδοξες
προθέσεις είναι σίγουρα καλοδεχούμενη. Τελικά μάλιστα, αποδεικνύεται και
συγκινητικότατη. Η ιστορία αφορά τον ποιητή και δημοσιογράφο, αλλά πάσχοντα από
πολιομυελίτιδα Mark O’ Brian, τον οποίο
ακολουθούμε (κυρίως) στην προσπάθειά του να χάσει την παρθενιά του με τη
βοήθεια μιας sex-therapist.
Η
ταινία έφυγε από το φεστιβάλ του Sundance με βραβείο
συνολικού καστ. Πραγματικά, οι ερμηνείες των τεσσάρων βασικών πρωταγωνιστών της
είναι εξαιρετικές και διαδραματίζουν αδιαμφισβήτητα σημαντικό ρόλο στην
συναισθηματική επίδραση του φιλμ πάνω στον θεατή. Ο John
Hawkes ανταποκρίνεται τέλεια στις μεγάλες
απαιτήσεις του χαρακτήρα του, η Helen Hunt κάνει μια εμφάνιση τολμηρή, αλλά και γεμάτη
τρυφερότητα, η Moon Bloodgood αποτελεί μια μικρή έκπληξη και, τέλος, ο William H. Macy είναι απολαυστικότατος στον πιο
αξιολάτρευτα ιδιαίτερο ρόλο της ταινίας.
Ξεπερνώντας
ταμπού και ντροπές, τα «Μαθήματα ενηλικίωσης» διεισδύουν αποτελεσματικά στην
ψυχολογία του πρωταγωνιστή απέναντι στο σεξ και σχεδόν κάθε ένας από τους
-αθόρυβους, αλλά ξεκάθαρα αισθητούς- φρενήρεις χτύπους της καρδιάς του
υιοθετείται και από τον θεατή. Παρόλα αυτά, αυτό που σου αφήνει το φιλμ μετά το
τέλος του, δεν είναι σκέψεις γύρω από το σεξ, ούτε και την αναπηρία. Είναι ένα
απόλυτα αισιόδοξο μήνυμα για τη ζωή και τον έρωτα γενικότερα, που δεν αφορά
μόνο όσους βασανίζει κάποια σωματική ανικανότητα, αλλά απευθύνεται σε κάθε
θεατή που θα δώσει στην ταινία μια ευκαιρία. Η ζωή μπορεί να είναι ένα ποτήρι
μισοάδειο ή μισογεμάτο. Η διαφορά έγκειται στο πώς το κοιτάμε…
Βαθμολογία: 3.5/5